بلوچ راج ءِ بندگیءَ آیانی چاگرد ھم پدمنتہ کرتگ ، سنچ ءُ ساچ ، زنگءُ لنگ ءُ جند ءِ روش ءُ رند بے سماءُ بے بود ۔ اے بندگیں
چاگردءَ ھرچ کرد ءُ کارءِ ٹپاس گوں بے سیتیں لیکواں بیت، گوں ھما لیکواں کہ کسے ءَ پہ وتی سیت ءَ جوڑ کرتگ اَنت ءُ ھمایانی جار ھمے رنگ ءَ شکستاتگ کہ ھرچ اِش کُنوکیں گوش باور بہ کنت کہ آئی ءَ ھرچی اِش کرتگ آ راستی اِنت ۔مروچیگیں زانشتی دیمروی اِدءَ اَتکگ ءُ سر اِنت کہ زانتکار گْوش اَنت راستی نیست اَگاں ھست پہ کلھے ۔ آیانی اے گپ مانگیش اِتگیں گپے نہ اِنت کہ ما ایشی ءِ منارینگ ءَ تاکانی تاک سیاہ بہ کن اِیں ۔ ما وتی ھمروچیگیں زندمانی ءَ روچے گوں سداں چوشیں دروراں یا تو بہ گْوش گوں اَدارُکی راستیاں دو چار کپ اِیں :’’ تو گْوست ئے کور ءَ آپ ھست اَت ، ھمے ھال تر اگون اَت تو داں میتگ ءَ سربوت ئے کور آپ کُٹ اِت تو کہ ھما دمان ءَ ھمے ھالءَ گوں میتگ ءِ مردماں کنگ ءَ اَت ئے ھال راست نہ اَت بلے چندیں اَدار پیش کہ تو دیستگ اَت کور ءَ آپ ھست اَت ۔ ‘‘ھمے پیم مئے چم دیستگیں ھمروچیگیں ندارگ ھما کترھاں کہ ما گند ءُ گدار اِیں مَٹ بیان اَنت ۔

بلے بندگی ءَ مئے چاگرد ھزارسال پُشت ءَ یکیں دار ءِ بُن ءَ بلم کرتگ ۔چوش نہ اِنت کہ چہ اے بلم ءَ در کپگ ءَ کس کوشست نہ کنگ ءَ اِنت ھست چوشیں مردم کہ آ بندگی ءِ بلم ءِ منوک نہ اَنت ، پد منتگیں دود ءُ پہ واجہ کاری سیتاں جوڑبیتگیں راھبندانی نہ منوک با زاِنت بلے چوش کہ ما بندگ اِیں ، پدمنتگ اِیں پمیشکا اے بلم ءِ سندگ ءِ کوشست ءَ وَ کن اِیں بلے دیمروی ءِ راہ ءَ ناسوھواِیں ۔ دیمرویءِ راہ ءِ دروازگ مردم ءِ جند ءِ پیشانی ءَ اِنت تو وتی سسا ءَ داں پہ زانگ ءَ آجونہ کن ئے تئی بندگی ءُ پدمنتگی نا آسر اَنت ۔

پہ دربرگءَ جیڑگ لوٹ اِیت پہ جیڑگ ءَ نترسی لوٹ اِیت ، ترسوکیں مردم جیڑ اِت نہ کنت ۔ آئی ءَ چہ زانگ ءَ ھم ترس اِیت پرچا کہ زانت آئی ءَ زمہ وار کنت ۔ بے زانتی ءَ آ ساکم ، نوان ءُ دلجم اِنت بلے آئی ءِ بزانت ھما زھگ ءِ پیم ءَ اِنت کہ شپ ءَ چہ وتی پیژگاہ ءَ آ دیم پوئی ءَ روگ ءَ ھم ھمراھے لوٹ اِیت ۔

چاگرد ءِ کلپی اِیش اِنت کہ اد ءَ لھتے کلپیں زانتکار ھست کہ کورزانتیں مردمانی کورزانتی آیانی سیت اِنت ، ھما تھاریں ٹِک ءَ کہ مردم پہ روگ ءَ ترس اَنت ھمود ءَ آ وتی کلپی ءُ گوچلیانی ماڑی ءَ مِک کن اَنت ۔ اُود ءَ بازیں دروگ ءُ نیستیں کارست زندگی کنگ ءَ اَنت کہ ھمیشاں چہ زانشتی راھبنداں ڈن زانشت چھر ءَ پیم کرتگ اَنت ۔ آ ھمیشانی درگت ءَ کتاب نبیس اَنت ، داستان جوڑ کن اَنت ، ستک ءُ باور ساچ اَنت کہ اُود ءَ تاھیرءُ شاتکامی ھست ۔اے وڑیں وتگڑیں چیانی تہ ءَ تیوک ءَ ملا ءُ پیرانی جوڑ کرتگیں جاتیگ ھوار نہ اَنت کہ آیاں اَنچوش سانمند جوڑ کرتگ اَنت کہ مردمانی ساراں ھم پُل اَنت ءُ ھما مردم داں ھمے پیر ءُ ملایانی پانگ ءَ مہ رو اَنت آیانی نیستیں دردانی دْرمان ھم نہ بیت ۔ ھپنا ٹائز ءُ ٹیلی پیتھی رَنگیں زانشت چھریں گوچلیں زانشت ھم دروگ اَنت بلے کروڑانی مردم ایشاں زانشتی راستی مَن اِیت ۔ مُھرگ ءُ مُندریگ پہ سینگارءَ شر اَنت بلے لھتے بھتاور وتی بھت ءَ ھم ھمے سنگانی تہ ءَ گند اِیت ۔ لھتیاں اَھورامَزدا ءُ لھتیاں اَھریمن ھمے سنگانی تہ ءَ بند کرتگ ، پول کن ءُ بہ گند کہ ھچی اِنت ءُ بس ھچی ۔

اے وَ لھتے اَنچیں چی بوت اَنت کہ تیوک ءَ ما ایشانی سر ءَ ستک نہ کن اِیں بلکیں سرجمیں جھان ءَ کروڑانی مردمانی باور گوں ھمشیاں بندوک اِنت بلے مئے بندگیں چاگرد ءَ مارا لھتیاَنچیں گوچلیں زانشت ھم داتگ کہ بہ گند ئے آ دگرانی گْور ءَ اے نیست اَنت یا نی پہ آیاں اے زانشتانی گوچلی پاشک بیتگ ءُ آ ایشانی سر ءَ ستک نہ کن اَنت وھدے کہ آ ستک نہ کن اَنت آیانی سر ءَ ایشانی سان ھم نیست پرچا کہ جنانی سر ءَ باورنہ کنوکیں مردماں بِھ جن نہ گیپت ۔

مھر مئے گْور ءَ چہ مستریں جناں یکے کہ ھمک مردم ءَ چہ کسانی ءَ گیپتءُ پد ءَ ایشی ءِ سر ءَ باور ءُ ستک چوش مزھب ءِ رنگ ءَ مئے زھن ءَ مانریچگ بیگ ءَ اِنت ۔ لچہ کاراں جھانءِ ھمک زبان ءَ چہ درساں گیش ھمیشی ءِ سر ءَ نبشتگ ءُ گیشتریں بھر ءَ وتی جند ءِ مارشت ءُ کتہ کاریاں ڈن پہ وش گپی اے نبشتگ اَنتءُ آبزگ وت ھم ھمے نیمون ءِ آماچ بیتگ اَنت کہ: ھو مھر سکیں پاک ءُ ابرمدادیں چی یے ۔

زانشت ءَ دنیگت سماءِ اے زمزیل نہ سستگ کہ مستریں چی سیت ءُ لوٹ اَنت ھما مھر ءَ ودی کن اَنت ءُ چہ ایشی ءَ گستا اَگاں چیزے ھست آ وتساچ اِنت ءُ آئی ءِ پشت ءَ ھم سیت ھست ۔ ھمامردم کہ ایشانی ھستانکی سیتانی منوک نہ اَنت آیانی تہ ءَ باز پہ زانت اے کار ءَ کنگ ءَ اِنت۔زان اَنت ،اگاں زانشت چھریں گوچلیں زانشت رد کنگ بہ بہ اَنت آ چہ لاپ ءَ کپ اَنت ۔

ما زندمانی ءِ ھمک تک ءُ پھناتاں اے رَنگیں سسا گند اِیں ، اَنچیں وش ءُ شرکنیں گپ کہ دْریگتے راست بوتین اَنت ۔ بینگ ءُ شیر ءِ جو ماژگ ءَ تاچوکیں اے رَنگیں سسا مئے نبشتہ کاراں ساچشت ءُ ازم ءِ نام داتگ اَنت ۔ جور ءِ پُل بْراھدار اِنت ھمے پیم کرگ ءِ پُل ھم ۔بلے جورءُ کرگ ھردوئیں پہ دلوت ءَ چَراگ نہ اَنت ، کس کرگ ءَ پَل نہ کنت ۔ جور ھما جاھاں پہ زیبداری ءَ کِشگ بیت کہ دلوتانی ورگ ءِ ترس بہ بیت بلے پلانی تہ ءَ کس جور نہ کِش اِیت ۔ زانشت چھریں گوچلیں گپانی بستار ھم تیوک ءَ ھمیش اِنت کہ وش اَنت ، زیبدار اَنت بلے وھدے کہ گوں ھستانکی کیلواں چار ءُ ٹپاس بہ اَنت باید وتی رنگ ءَ بہ لگوش اَنت ءُ ھستانکی دْروشم ءَ وتی پجار ءَ بہ کن اَنت داں زانشت آیاں گوں وتی سنگیگاں بہ ٹپاس اِیت اَگاں گوں اے سنگیگاں تورگ نہ بوت اَنت بزاں کہ اے زانشت چھر اَنت اَنچیں گپ کہ چوش کُٹ ءَ تلاہ ءِ آپ دیگ بیتگ اَنت ، زانشتی تلمل اَنت بلے وھدے کہ ایشاں آس ءُ آپءِ چکاس ءَ گْوازین اِت رَنگ اِش پَر اِیت ۔ 

اگاں ما چاگرد ءَ دیمروی دیگ لوٹ اِیں ءُ مئے واھگ اِنت کہ ما یک آجوئیں چاگردے ءِ واھند بہ بہ اِیں گڑا درساں پیش وت ءَ چہ بے سیتیں زانشت چھریں دیدانکاں گستا بہ کن اِیں ءُ ھستانکی بنیاد ءَ وتی چاگرد ءَ چارگ ءُ ٹپاسگ ءِ کوشست بہ کن اِیں ۔ بے شک ! رجداری ، گْوستانک ، مزھب ، ندانک ءُ چاگرد ءِ ھمک لیکہ ءُ سسا زانشت ءِسنگیگانی تہ ءَ بہ بیت ءُ آیانی تہ ءَ ما وتی ھستانکی سیتاں بہ گند اِیں ھمک چی ءِ بستار ءَ ما گزرانکی کیلوءَ ایر بہ کن اِیں ، اے چیانی چارگءِ زانشتی ، سیتمند ءُ ھستانکی نگاہ اِنت ۔ چوش نہ اِنت کہ اے نگاہ مارا چہ شاتکامیں زندمانی ءَ زِبھر کنت ، چوش نہ کنت کہ رند ءَ مارا سروز ءِ ساز ، سمین ءِ سمار ، نازل ءِ ناز ،تامری کارستانی بھمانگی کرد وَشنود نہ کن اَنت بلکیں اے زانشت مارا گْوش اِیت کہ سروز ءِ ساز ،سمین ءِ سمار ، نال ءِ ناز ، تامری کارستانی بھمانگی کرد چوں مارا گیشتر وشنو د کرت کن اَنت ۔