'' زمین ءَ کُپار پیچ کن ، آزمان ءَ بادین ءُ زمین ءَ چگل دئے کہ نوں پہ من ھچ نہ منتگ ، چد ءُ پیش روچ ءُ شپ مدام یک کرار اُوشتاتگ اِت اَنت ، گرند ءُ گریوکاں پہ نوبت جتگ ، درد چَہ موسمی رگاماں رِیتکگ اَنت۔ مرگ ءِ واگ چَہ ابرم ءِ دست ءَ نہ سستگ اَت ۔ پمیشکا منی اُوپار ءِ تاس ھم سرریچ نہ اَت ، ناں من ءَ چوشیں درداں دوتکگ اَت کہ مارپیچ بہ ور آں ، نوں من چَہ سوچک ءَ زنزرگ ءَ آں ، نہ من ءَ زمین زرت کنت نہ آزمان ، زور ءُ جبرانی سانکلانی پروشتگ ءَ منی بے چاڑ ءُ تکانسری ءَ بے گند اِت ءُ پہ من ءَ توجیلے بنا کن اِت ، ناں کہ من ابرمی کِشک ءَ گرآں گڑا پہ شما ھم ھچ سر نہ اِت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ھو راست گۤوشتگ باریگ ونتگیں مرداں کہ مِھتر زاتگ چَہ کچک ءِ دمپ ءَ گیشتر وتا یک وڑ دار اَنت یک پیم مار اَنت ، یک پیم گپ جن اَنت ۔ راستی پدر اینت کہ مروچیگیں مِھتر زاتگ ھم وتی پیرینانی گیگان کنگ ءَ اَنت ۔ ۔ ۔ ۔ بلے مئے تب ءِ یک شلے ءَ چے گۤوش ئے کہ سکین ءَ بند نہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔واب گندگ لوٹ اِیت ، واب گندگ لوٹ اِیت ، واب گندگ لوٹ اِیت ۔'' شئے پھوال ءَ تمبیرگ ءِ تار لرزینت اَنت تمبیرگ ءَ پسو دات بلے شئے ءَ سر تمبیرگ ءِ تارانی سر ءَ ایر کرت ءُ جھلیں توارے ءَ گۤوشان کرت ۔
'' واب گندگ لوٹ اِیت ۔واب گندگ لوٹ اِیت۔واب۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔''
من پہ مڑاہ ءَ گوں آئی ءَ نزیک بوت آں ءُ جست کرت : " واجہ تو نوکی چَہ چُنچان وابے ءَ بست کرتگ زاناں پد ءَ دلمانگ ئے کہ مارا چَہ وتی دریں دانکاں زِبھر بہ کن ءُ بے ترک ءُ تواری ءِ چادر ءَ مان بہ پوش ئے ؟ ''
'' چنچان واب ، واہ ! چے گالبندے گڑ اِت ۔ بلے دیوان چنچان ءَ نہ زانت کہ شش ماہ وپتگ ءُ شش ماہ آگاہ بوتگ ۔دریگتے من ءَ وتی واب ءُ آگاھی ءِ سر ءَ ھمینچک زور بوت اِنت من سرجمیں زند گوں واب گوازینتگ اَت ءُ بے سمای لڈ اِتگ آں کہ سما کنگ وشی ءِ پجیگ ءَ درد ءُ دور ھم دنت ۔ مئے سرجمین زندمان دردانی باریگ ءَ گوزگ ءَ اِنت پمیشکا مئے رنگیں نزوریں مردم بے سمای ءَ ابید دگہ راھے شت نہ کنت بلے ھو کہ من ءَ چنچانی وس نیست ءُ من ءَ چَہ سار ءَ نہ برگ ءِ میار ءَ نہ زان آں کہ وتی سکسریں سر ءِ سر ءَ بے لڈ آں یا سر ساچ ءِ؟ ''
'' گڑا پہ واب گندگ ءَ وَ وپسگ لوٹ اِیت ؟''
'' وپتگیں چمانی دیستگیں واب چوش سلھہ نہ اَنت کہ آگاھیں چمانی واب ۔ وپتگیں چم رَپتگیں ھیال ءُ کسھاں واباں گندگ اَنت آگھیں چم آیوکیں باندات ءَ گند اَنت ۔ آگاھیں چمانی وابانی پد ءَ آیوکیں پدریچ ءِ پرگینیں اُوبادگ وتی دیم ءَ پہ میلانکی لانکبندیں جیڑھاں پیش سلام بنت ءُ پیش گوج کن اَنت ۔ آگاھیں چمانی دیستگیں واباں کشتگیں نکش پُر رنگ بنت ءُ وابیں چمانی دیستگیں واب ھما اَدار ءَ ھم بے رنگ ءُ بے بزانت اَنت ۔ من ءَ نادانی ءَ سوج کرتگ کہ وابیں چمانی واباں سلھہ کنگ ءِ راھے ھست کہ ھردے واب گند ئے وتا باور کنائین کہ من واب گندگ ءَ آں اگاں تو سوبین بوت ئے گڑا تئی واب کم کم ءَ پر رَنگ ءُ سلھہ بنت انچوش مُج ءُ تامور اَنت رند ءَ رژناہ بنت ۔ کے نہ زانت کہ من پہ وابانی بزانت ءَ وتا شئے ءِ نام پر کرتگ ءُ گردگ ءَ آں ۔ من واب لوٹ آں ءُ مردم منی سر ءَ ھمے ملام ءَ بندگ ءَ اَنت کہ من واب بھا کنگ ءَ آں بلے منی باوستانی آسر ھمے دراَتک کہ منی وپتگیں چمانی واب چَہ تامور ءُ مجاں درکپت اَنت بلے نوں اے واباں چون کن آں کہ وپتگیں چمانی رژناہ ءُ سلھیں واب ھم مج ءُ تاموری ءَ وشتر اَنت چوش رنگداری ءَ گیشتر بے چاڑ ءُ تکانسر کن اَنت ۔ من گوں وابیں چماں دیست من آں اُوشتاگ آں من وتا گوشت کہ بے چار رَد مہ کپ ئے اے راست نہ اِنت وابے ھمینچک ءَ منی چیدگ چَہ مجاں درکپت رنگین ءُ منی ھمرنگ بوت ۔ من وتی پونز ءِ کساس گیشینت البت کمے وتا ورنا ءُ اسپیت تر کرت بلے نوں من چار اِت کہ منی وابانی تہ ءِ من یکیں جاہ ءَ بد اِتگ آں ءُ ھچ سرپر نہ کنگ ءَ آں ۔ من لوٹ اِت کہ دست ءَ چست بہ کنت انچوش ئِے کرت من داں مدتے ھمے رنگیں وابانی دمپ ءَ تتک آں ، انچوش کہ کسے پہ وتی ساھگ ءِ دزگیری ءَ جھد بہ کنت یا کسے سجھیں روچ ءَ گوات ءَ مشت بہ جنت ، دمبرت آں ءُ ھیسکاران چَہ وتی پیلک ءَ پہ وابیں چماں ایرکرتگیں درسیں واب کشت اَنت ءُ چگل دات اَنت نوں منی گور ءَ ابید چَہ آگاھیں چمانی واباں دگہ ھچ نیست ۔''
'' تو مروچی چونیں وابے دیستگ ؟''
'' منی بے سریں ھیال چَہ ھاوند ءَ مراد وند اِنت کہ چَہ آزمان ءَ بِھ کور نہ بیوکیں سیاھیں رنگداریں ھورے بہ گوار اِیت ءُ توامیں ساھدار یک رنگ ءُ یک کرد بہ بنت یا درسیں ساھدارانی جینانی تہ ءَ انچیں بدلی یے بیئت کہ درسانی رنگ تین چک ءُ لونس ھری بہ بنت ۔ ھاوند انچیں باریگے بیار اِیت کہ درس پد ءَ لب ءُ سمات گرسریں بے زر بہ بنت چد ءُ وشتریں کارے بیت اگاں درس بے چیدگیں اللہ لیڑوک بہ بنت دپ اِش ماں ھاکاں سک بہ بیت ءُ ابید چَہ زمین ءِ ورگ ءَ یک دومی ءِ ھون ءِ ورگ ءَ موہ مہ کپ اَنت ۔''
'' بلے اے نہ بوتگیں ھیالے چوش چون بیت ؟''
'' پمیشکا ، من گوشت بے سریں ھیال ''
'' واجہ انچیں ھیالے بہ گوش کہ آگھیں چماں باور بہ بیت ۔''
'' ھال اِنت کہ کلاچی ءَ لھتیں زور آواریں رستراں ڈومبکی گلستان ءِ گلانی رَنگ پچ گیپتگ اَنت ۔ زامر ءِ ٹال چتگ ءُ لگتمال کرتگ اَنت ۔ ھنی ءِ چوپتگیں تاک ءَ گوں رجگ کرزیں دست گوں ھوناں سھر کرتگ اَنت ۔ بہ چار ھردو سھریں رنگ بلے چونیں جتائیں کار کن اَنت یکے مردماں ھالو ءَ پرمائیت دگرے موتک ءَ ۔''
'' اے ھال من ھم اِش کرتگ ۔''
'' ھو اے ھال مرگلہ ءِ مزواریں دادرساں ھم اِش کرتگ آھانی کوریں چمانی دیدگاں روک مان بوتگ ءُ آھانی گنگیں زبان پہ گپ ءَ مگراز جوڑ بوتگ ۔ ''
'' اے وَ نیکیں مستاگے ! ''
'' ناں من انگت واب گندگ لوٹ آں ترا ھم سوج دئے آں واب گندگ لوٹ اِیت ۔ بولان ءِ مزواریں کوریں سرداراں ءَ ھم اے ھونانی سھرچکیں رنگ دیستگ اَنت ۔ چِہ جھلاوانی ، چِہ سراوانی ، چِہ زھری ءُ چِہ کیھتران دُرسیں کُور گندگ ءُ گُنگ گپ کنگ ءَ اَنت ۔ بلے ایشانی گویاک پہ بولان ءِ ھمک ٹُل ءَ رُستگیں زامرانی گڈگ ءِ توار ءَ نہ بتکگ ناں کہ ایشانی دیدوک پہ ھما سھرچکیں ھوناں روک بوتگ اَنت کہ آھاں کاھان ءِ بچ ءِ شپانی واب ءُ روچانی کرار برتگ ۔ ھماھاں کہ شھباز چَہ شاھی ماڑیاں کشتگ ءُ وتی پیرکی ھنکیناں برتگ ۔ جی بات ترا ! شاہ تبیں شھباز ءِ ھون ءُ لیکو ءِ پھازوک کہ تو وتی گلستان ءِ زامر ءِ لگتمالی ءِ سر ءَ چیھال نہ کرت پرچا کہ تو ھڈ پروش بوتگیں مردمے ءِ پمیشکا کاھان بچ ءِ پیم ءَ تئی اَرس پہ ھمک بالاچ ءَ یک پیم شَل اَنت ۔ من کاھان بچ ءَ اے مستاگی ءَ دیگ لوٹ آں کہ تو نوں شھبالیں شھباز ءِ پیم ءَ دور گند ئے ۔''
'' گڑا مرگلہ ءِ داد رسانی مزدگری پہ چی اِنت ؟''
'' آھانی ھیال ءَ توامیں مِھتر زاتگ ابید چَہ رنگ ، پدریچ ءُ زبانانی دگری ءَ یکیں وَل ءِ بر اَنت ۔ اگاں رستر پہ ھمے کار ءَ ھیل بہ کنت گڑا ھچ مِھتر زاتگ نہ رَک اِیت ۔''
من سر چنڈین اِیت ءُ گوں وت گوشت : '' واب گندگ لوٹ اِیت کہ سجھیں مھتر زاتگ ھڈ پروش ءُ یکیں ٹک ءَ ھوار تر اِتگ اَنت۔ انسان مرتگ اَنت پشت کپتگیں درس مردم اَنت ۔''
.jpg)
Post a Comment